Sinds 2007 is Roemenië lid van de Europese Unie, maar in mei 2019 dreigde Frans Timmermans met ‘vergaande maatregelen’ tegen het land in verband met de corrupte politieke leiders in het land. Toen Han en ik in Maramureș een dag met een Roemeens stel optrokken, noemden zij een concreet voorbeeld: de corruptie van het bosbeheer. Volgens de Roemeense wet mogen alleen oude bomen gekapt mogen worden, maar dit wordt door de overheid niet gecontroleerd. Greenpeace berekende in 2012 dat Roemenië 3 hectare bos per uur verloor in de periode 2000-2011. Veel Roemenen geloven dat politieagenten hand in hand werken met illegale houtkappers en boswachters, en dat corrupte politici hier niets tegen doen.
De krimpende Roemeense bossen huisvesten duizenden bruine beren. Door hun afnemende leefgebied en voedselbronnen trekken zij al jarenlang ’s nachts steden en dorpen in op zoek naar voedsel. Om te voorkomen dat door de overlast de berenjacht weer wordt toegestaan, hebben sommige Roemenen NGO’s en projecten opgezet om de beren in de bossen te houden. Eén van deze is Photo-Wildlife, een kleine organisatie die grote delen bos vlakbij de stad Brasov heeft opgekocht en sindsdien beschermd. Medewerkers van de organisatie (waaronder een voormalige beerjager!) observeren het gedrag van de beren en als er indicaties zijn dat de beren niet voldoende voedsel kunnen vinden, leggen ze karkassen van varkens of ander voedsel in het bos. Vlakbij een aantal van deze plekken hebben ze schuilplekken (hides) gebouwd, vanaf waar toeristen de etende beren veilig kunnen observeren.
Wij hebben een dergelijke beren-excursie gedaan. De hide bevond zich op ongeveer 30 minuten wandelen van waar onze gids zijn terreinwagen in het bos parkeerde. Omdat we wisten dat de beren in de buurt konden zijn, was dat best spannend. We leerden dat beren hun eigen wandelpaden gebruiken en nooit die van mensen, en dat beren overdag overal kunnen slapen. En dat het daarom niet verstandig is om van de officiële wandelpaden af te wijken. Verder zijn ze in principe niet gevaarlijk, behalve als ze kleintjes hebben. Wij kwamen onderweg geen beren tegen, maar zodra we aankwamen bij de hide, spotten we er één. Uiteindelijk hebben we 5 bruine beren gezien, die we uitgebreid konden observeren met de verrekijker van de gids. Wat een onvergetelijke ervaring! De snelle kap van de Roemeense naaldbossen moet snel tot een halt geroepen worden om deze prachtige dieren hier in het wild te kunnen laten leven. Afgelopen november protesteerden ongeveer 4.000 Roemenen tegen de illegale boskap-praktijken en hopelijk gaat de Roemeense overheid nu eindelijk actie ondernemen.
Tijdens onze hike door het Apuseni-gebergte werden we geconfronteerd met de illegale houtkap. Aan het begin en aan het einde van onze wandeling van 18 kilometer liepen we geregeld door gedeeltes waar veel bomen waren gekapt. Dit is niet wat we verwachtten van een beschermd natuurgebied. Gelukkig liepen we die dag grotendeels door een prachtig ongerept bos. Op de kaart hadden we een waterval gespot, in een kloof genaamd Galbena Gorge, die we helaas niet hebben weten te bereiken. Aan het begin van de kloof werden we verwelkomd door een bord met helmen en klimgordels. Terwijl we het bord bekeken, werden we ingehaald door andere wandelaars, sommigen met kinderen, zonder dergelijke uitrusting. Enigszins vertwijfeld besloten we verder te lopen. Na 50 meter eindigde het normale wandelpad. De enige manier om verder de kloof in te komen was via een staalkabel en ijzeren handvatten langs de kloofwand. Omdat de kabel vlak boven het water hing, durfden we het aan. Het viel mee, maar vervolgens liep het wandelpad stijl omhoog de rotsen op om vervolgens in een grot zeer stijl naar beneden af te dalen. We vonden het nu echt onverantwoord en besloten rechtsomkeert te maken. We zetten onze wandeltocht voort en diep in het woud kwamen we terecht bij een uitkijkpunt over Cetăţile Ponorului, een indrukwekkend diep ravijn met kalkstenen formaties.
Cetăţile Ponorului was niet de enige imposante kalkstenenformatie die we in Roemenië hebben bewonderd. Vlakbij de oude zoutmijn Salina Turda hebben we 8 kilometer gewandeld door en langs Turda Gorge, een prachtige kloof van 300 meter hoog en 2.900 meter lang, met smalle en bredere gedeeltes. De terugweg van de route liep langs de bovenkant van de kloof, waardoor we mooi uitzicht hadden over de kloof en de omgeving.
Een andere mooie kalkstenen formatie, Pietrele Doamnei van 1.634 meter hoog, bereikten we via een splinternieuwe autoweg door de bossen van de Karpaten in het noorden van Roemenië. In het zuidwesten van Roemenië zijn we door een deel van de kalkstenen kloofdal genaamd de Ijzeren Poort gevaren, die in totaal 134 kilometer lang is. De Donau stroomt dwars door deze kloof en vormt de natuurlijke grens met Servië. De rivier stroomde hier al voordat de omringende bergen, de Karpaten en de Transsylvanische Alpen, zich vormden.
In het noorden van Roemenië bezochten we naast alle kerken, ook prachtige stukjes natuur. In Borsa bracht een kabelbaan ons naar de top van de berg, die in de winter wordt gebruikt als skilift. Het uitzicht was adembenemend. Vanaf het eindpunt liepen we in 20 minuten naar de mooie waterval Cascada Cailor. In centraal Roemenië maakten we ook gebruik van skiliften in onze zoektocht naar mooie vergezichten. Vanaf Vârful cu Dor hadden geweldig uitzicht over de Karpaten.
Ten slotte bereikten we ook via de weg de mooiste plekjes van Roemenië. Zo reden we de pas vernieuwde Transfăgărășan, een weg die in veel internetlijstjes met ‘mooiste autowegen’ een plek heeft gekregen. Het begin en het einde van de weg kronkelde door een bosrijk gebied. Het landschap veranderde vervolgens in een groengeel graslandschap, dat overeenkomsten vertoont met Ierland en Schotland. De eerste keer dat wij de weg reden, regende het pijpenstelen. Het water stroomde langs verschillende delen van de bergen dat op sommige plekken woeste watervallen creëerde en vallende rotsen tot gevolg had. We wilden een wandeling maken en van het mooie uitzicht genieten, maar door de regen lukte dat niet. Daarom besloten we een aantal dagen later een nieuwe poging te wagen. De weergoden waren ons toen wel gunstig gezind. We namen dit keer de kabelbaan, zodat we de vele haakse bochten van de Transfăgărășan goed konden bekijken. We wandelden vervolgens een stijl bergpad richting het Capra-meer en de top Iezerul Caprei van 2.418 meter hoog.
Dus ondanks de ontbossing is Roemenië een geweldige bestemming voor natuurliefhebbers. En hopelijk blijft dat zo.
You must be logged in to post a comment. Login